قاسمی:انعطاف پذیری هنوز به عنوان یک مسئله مبهم در صنعت ورزش که به همراه افسانه و نیمه واقعیت در آمیخته باقی مانده است.سوالات زیادی در ذهن افراد وجود دارد که یک ورزشکار باید چه نوع انعطاف پذیری، کجا و برای چه مدتی انجام دهد.تست نشستن و رساندن دست ها به جلو غالبا در همه برنامه های ارزیابی انعطاف پذیری قبل از تمرین گنجانده می شود.اما باید توجه داشت که انعطاف پذیری ایستا کاملا جدا از انعطاف پذیری پویاست.
در ورزش، انعطاف پذیری پویا بسیار مهم تر و حیاتی تر می باشد.
میزان انعطاف پذیری که یک معضل نشان می دهدکاملا به وسیله سفتی یا نرمی عضلاتی که به روی آن مفصل عمل می کنند تعیین نمی شود در حالی که کشسانی عضله جزء کلیدی انعطاف پذیری می باشد، کشسانی لیگامنت های مرتبط و حتی وضعیت احساسی فرد نیز مهم می باشند.
علاوه بر این طول فیزیکی عضله می تواند نقش عمده ای در تعیین انعطاف پذیری با دامنه کامل حرکتی داشته باشد.طول عضله مفصل عمدتا به وسیله وراثت تعیین می شود اما این امر می تواند به طور مثبتی به واسطه تمرینات قدرتی تحت تاثیر قرار گیرد.
تمرینات قدرتی اثر مثبتی بر روی انعطاف پذیری و نرمی عضلات می گذارد.
در حقیقت در هنگام تمرین با ورزشکاران جوان، روش های کشش استاتیکی پایه می تواند موجب افزایش طول لیگامنت ها و در نهایت ناپایداری مفصل شوند.این امر منجر به ساختار ضعیف و افزایش وابستگی به عضلات برای پایداری مفصل می شود.تمرینات قدرتی و انعطاف پذیری باید هم زمان با هم و برای توسعه مطلوب و کاهش ایجاد آسیب انجام شوند.در رابطه با ورزشکاران جوان، انعطاف پذیری مطابق با رشد آن ها توسعه می یابد.
سن 6 تا 10 سالگی
جنبش پذیری مفصل لگن و شانه کاهش می یابد، تمرینات پویا با دامنه کامل حرکتی برای این دو مفصل از نیازهای این دوره می باشد.ستون فقرات در سن 8 یا 9 سالگی به حداکثر انعطاف پذیری خود رسیده که می توان فراتر از حد معمول دامنه کامل حرکتی آن را افزایش داد.
تمرینات کششی ایستا را نباید با این گروه سنی انجام داد.
علاوه بر این کشش ایزومتریکی نیز نباید به طور کامل با این گروه سنی انجام شود.
سن 10 تا 13 سالگی
بچه ها در این سن توده بدنی سریع تری را نسبت به قد خود کسب می کنند که این امر منجر به افزایش قدرت آنان می شود.
تمرینات انعطاف پذیری باید در این گروه سنی تشدید شوند.
سن 13 تا 15 سالگی
عضلات و بافت پیوندی حمایتی به سرعت استخوان رشد نکرده، در نتیجه این امر منجر به درد عمومی در کل بدن می شود.
تمرینات انعطاف پذیر باید تمام نواحی مستقر درد را مورد توجه قرار دهند.
این نواحی شامل عضلات، چهارسر، همسترینگ و عضلات نواحی کمری است.
ساختار ضعیف موجب کاهش مهارت حرکتی می شود، اما این امر را می توان با روش های تمرینی مناسب محدود کرد.
سن 15 سال به بالا
از این مرحله به بعد زمان شروع اضافه کردن روش های ویژه ورزشی تمرینات انعطاف پذیری به برنامه تمرینی ورزشکاران می باشد.انعطاف پذیری به ویژه با ورزشکاران جوان به هیچ وجه تنها انجام کشش قبل یا بعد از تمرین نیست. /خراسان