استاد بدیع الزمان فروزان فر که به تعبیر دکتر حق شناسی، استاد دوره طلایی دگرگونی فرهنگی و پیدایش گرایش های اخلاق به سوی تجدید و بازیابی آثار فراموش شده ادبی و هنری گذشته به شمار می رفت و در سال 1283 هجری قمری در بشرویه متولد شد.پدرش شیخ علی پسر ملا محمد حسن تافی بود که هر دو شاعر؛فقیه و طبیب بودند و نسب شان به ملا احمد تونی بشروی از علمای عصر شاه عباس صفوی می رسد.

بدیع الزمان مقدمات علوم اسلامی را در زادگاهش آموخت و سپس به مشهد عزیمت کرد و به مدت 4 سال از محضر اساتیدی مانند ادیب نیشابوری، حاج میرزا حسن سبزواری، حاج مرتضی آشتیانی ، فقه، منطق و اصول و ادبیات عرب را فرا گرفت. زنده یاد پس از آن به تهران رفت و علاوه بر مطالعات اسلامی در دارالفنون و پس از آن به مدت 30 سال در دانشگاه تهران به تدریس پرداخت.وی ده ها سفر به کشور های اروپایی و آسیایی انجام داد و یک دوره نیز درس ادبیات فارسی را در دانشگاه بیروت تدریس کرد.عمده مطالعات این بزرگ در مورد عطار نیشابوری و مولانا جلال الدین بلخی بود و نزدیک به 40 سال به غور و بررسی درباره مثنوی معنوی پرداخت و شرح پر مایه ای را به مثنوی نوشت.از نصایح او به شاگردانش این بود که توقف مرگ است وی شعر نیز می سرود و از اشعار وی به سبک خراسانی آثار ارزشمندی به جای مانده است.این استاد گرانمایه در سال 1349 در سن 68 سالگی در تهران در گذشت.از آثار گرانمایه وی می توان سخن و سخنوران، منتخبات ادبیات فارسی، رساله در اخوان مولانا ، فرهنگ عربی به فارسی، شرح مثنوی شریف، فیه ما فیه از گفتار مولوی، ماخذ قصص، تمثیلات مثنوی و ...اشاره کرد./ر.خراسان

نوشته شده توسط م. ر. الف در شنبه 87 آذر 9

لینک ثابت نظرات شما ()